Siteyi tavsiye et
Ana sayfam yap
Favorilere ekle"Yâ Resûlallah!. Neden kendine bu kadar zahmet veriyorsun? Allâhü Teâlâ senin evvel ve âhir günahlarını bağışlamış değil mi?" denilince "Ben Rabbimin çok şükreder bir kulu olmayayım mı?." diye cevap verdiler.
Peygamber-i Zîşân Efendimiz zamân-ı saadetlerinde Cezîretü'l-Arap fethedildi, Medîne-i Münevvere’ye her taraftan ganîmet malları gelmeye başladı, hükümdarlar tarafından kıymetli hediyeler gönderildi. Hâsılı, dünyâ olanca varlığıyla yüz gösterdi. Fakat, Peygamber Efendimiz bunların hiçbirine iltifat etmedi, onları, fakirlere, gazilere sarf etti. Hattâ, bir gün kendisine bir kese altın gelmişti, onu ashabına dağıtmıştı, hâne-i saadetinde yalnız altı altın kalmıştı; gece uyu(ya)madı, kalkıp bunları da dağıttı ve “Şimdi rahat ettim” buyurdu.
Âişe-i Sıddîka validemiz diyor ki: "Resûlullah irtihâllerine kadar üç gün doyuncaya kadar yemek yememiştir. Bazan bir ay kadar Müslümanların mübarek annelerinin evlerinde yemek için ocak yanmazdı. Yeyip içtiğimiz yalnız hurma ile sudan ibaret bulunurdu. Bazan Resûl-i Ekrem'in hâline acır, ağlardım. Bir gün “Canım sana feda olsun, dünyâ dirliğinden kâfi miktar kabul buyursan olmaz mı?” diye sordum. Buyurdular ki:
“Ben nerede, dünyâ nerede! Kardeşlerim olan ulü'l-azm peygamberler bundan daha şiddetli hallere sabrettiler, öylece gidip Hak Teâlâ'ya kavuştular. Allâhü Teâlâ da onlara büyük sevablar, makamlar verdi. Şimdi ben geniş bir maîşete erersem Hak Teâlâ’dan utanırım, benim mertebemin onların mertebelerinden aşağıya kalmasından sıkılırım. Benim en özlediğim şey o kardeşlerim olan peygamberlere kavuşmaktır.”
Peygamberimiz bu mübarek sözlerinden sonra dünyâda ancak bir ay daha yaşamışlardı. Âhirete irtihâl buyurduklarında geride bıraktığı şey, yalnız silahlarıyla bindikleri katırdan ve hâsılatını vakfetmiş olduğu araziden ibaretti.
BU YAZIYI ALLAH RIZASI İÇİN ARKADAŞLARINIZLA PAYLAŞIN, ONLARINDA İSTİFADE ETMESİNE VESİLE OLUN.
